ข้อมูลทรัพยากร

เนื้อหาย่อ : วอลเปเปอร์สีชมพูล้วน เตียงไซส์ดับเบิลรูปหัวใจชนิดหน้าไม่อาย ภายในห้องดูได้รับการทำความสะอาดอย่างทั่วถึง แต่การตกแต่งก็ยังดูราคาถูกอย่างไรอยู่ "เฮ้อ" อิซานะ ยาชิโระ เอนตัวลงนอนกับเตียงอย่างอ่อนล้าแล้วปลดคอเสื้อ "รู้สึกเหมือนมาตั้งไกลเลย" เป็นครั้งแรกที่เขาได้ย่างเท้าเข้ามาในสถานที่แบบนี้ ภาษาโบราณคงเรียกว่าโรงแรมม่านรูด หากเรียกแบบไม่อ้อมค้อมก็คือเลิฟโฮ บอลดิสโกสีเงินบนเพดาน ตู้เย็นรูปด่าวสีสันฉูดฉาด จะบอกว่าไม่รู้สึกแปลกก็ไม่เชิง แต่สำหรับยาชิโระที่ปกติความอยากรู้อยากเห็นไม่ค่อยทำงานนั้น ตอนนี้ก็มีแต่ความเมื่อยล้าไปทั้งตัว "ชิโระ! ชิโระ" ตอนนั้นเอง เนโกะ ก็โผล่หน้าออกมาจากห้องน้ำ เห็นตั้งแต่บริเวณไหปลาร้าขึ้นมาพร้อมส่งเสียงเรียก "ไม่มาอาบน้ำด้วยกันจริงๆ เหรอ?" ดูเหมือนเธอจะถอดสิ่งซึ่งควรถอดออกไปหมดแล้ว กลับไปสู่สารรูปเดียวกับตอนที่ได้พบกันครั้งแรก คือเปลีอยเปล่า ยาชิโระเพียงยกศีรษะขึ้นมาตอบ "เนโกะ เมื่อกี้สัญญากับฉันว่าอะไร" "บู่ว" เนโกะบุ้ยปากเล็กๆ "อย่าโป๊ให้ผู้ชายเห็นง่ายๆ" "ใช่แล้ว ก็ตามนั้นละ ฝากด้วยนะ" ยาชิโระพูดพร้อมรอยยิ้มเหนื่อยอ่อน แล้วทิ้งศีรษะลงบนเตียงอีกครั้งดังฝุบ แต่เนโกะดูเหมือนยังไม่ค่อยพอใจนัก "ก็มันเบื่ออ้ะ! เค้าอยากเล่นสาดน้ำร้อนซู่ๆ กับชิโระนี่นา!" ว่าแล้วเธอก็หลุบศีรษะกลับเข้าไป เมื่อครู่จู่ๆ เธอก็ถอดเสื้อผ้าออกต่อหน้าต่อตาทำเอายาชิโระลำบากใจอยู่ไม่น้อย ต้องใช้พลังงานไปโขกว่าจะเกลี้ยงกล่อมเพียงแค่ให้เธอยอมเดินเข้าห้องน้ำคนเดียวอย่างเสียไม่ได้ และแล้วเสียงฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดีคู่กับเสียงน้ำฝักบัวก็แว่วมาให้ได้ยิน เนโกะผิวขาว ส่วนที่โค้งเป็นโค้ง ส่วนที่เว้าเป็นเว้า อันที่จริงแล้วเป็นสัดส่วนที่น่าเย้ายวนอยู่ ในฐานะผู้ชายย่อมไม่มีทางไม่สนใจ (จะว่าไปในฐานะลูกผู้ชาย เราคงทำเรื่องน่าเสียดายไปแล้วหลายอย่างสินะ) ยาชิโระยิ้มฝืดกับตัวเองพลางหลับตา ที่จริงแล้วอยากจะหลับไปทั้งอย่างนี้เลย แต่ยังมีบางสิ่งที่เขาต้องทำ ยัง ในตอนนั้นเอง เสียงนั้นคือ ยาโตงามิ คุโร ผู้นั่งขัดสมาธิกอดอกอยู่บนโซฟามาตลอดจนถึงเดี๋ยวนี้ ดูท่ากำลังอัดอั้นอารมณ์ฉุนเฉียวได้ที่ "อะไรมันจะเป็นสถานที่อนาจารเพียงนี้ ที่นี่" เขากำหมัดลุกขึ้นยืนในที่สุด รอยยิ้มฝืดที่ผุดขึ้นบนใบหน้าของอิซานะ ยาชิโระยิ่งฝืดหนักเข้าไปใหญ่ "จริงๆ นะทำไมพวกเราถึงต้อง ถึงต้อง ถึงต้อง" ดูท่าไม่ว่ายังไรคุโรก็พูดคำว่าเลิฟโฮออกจากปากไม่ลง เขาว่าพลางแก้มแดงระเรื่อขึ้นเล็กน้อย "ทำไมถึงต้องมาหลบซ่อนตัวอยู่ในที่พักซึ่งชายหญิงใช้ลักลอบฮึบ ยันตัวลุกขึ้นพิงหัวเตียงแล้วยิ้ม "ก็มันของตายเวลาหนีนี่นา? ในเขตเมืองมันไม่ค่อยมีสถานที่ที่รักษาความเป็นส่วนตัวโดยปกปิดชื่อเสียงเรียงนามได้นอกจากที่นี่หรอกนะ ก็ที่แบบนี้จะขอให้คนที่มาแสดงบัตรประจำตัวรายคนได้ยังไง ถือเป็นสถานที่ในอุดมคติสำหรับคนที่ต้องหลบสายตาผู้คนมาหลบซ่อนตัวอย่างพวกเราะเลยละ"